قلم برمی دارم که بنویسم، اما گویا قلم هم توانایی نوشتن وصف این ظلم را ندارد که اگر بخواهد بنویسد باید از ۶۴ سال جنایت در خاک فلسطین بنویسد. ظلم و ستمی که در اذهان مردم دنیا ثابت شده است.از قلمم می خواهم بنویسد؛ می گوید: از کجایش بنویسم که حتی از یادآوری آن عاجز هستم، اما بگذار چند خطی از این کودکان معصوم فلسطینی بنویسم که این روزها تنها خون، گلوله، خرابی، ناله و مرگ را شاهدند که شاید تنها دلخوشی آنان این باشد که صباحی دیرتر بمب و گلوله بر سرشان فرود آید. تا امروز کودکانی در آغوش مادرانشان به خواب رفته و چشم نگشوده اند بلکه به خواب دیگری رفته اند. کودکان زیادی در میان دود و آتش بدون دارو و غذا روی تختهای بیمارستان در برابر چشم مادرانشان...